Karmakarışık yaşamayı seviyorum.
Dağınık olmayı seviyorum.
Zaman zaman bu sevdamın başıma dert açtığı olur. Eminim böyle devam ederse daha da olacaktır.
Açtığım onbinyüzmilyon sekme arasında kaybolmam ve ilk etapta aradığımı bulamayıp her seferinde başka konulara dalmam,
dağıttığım dolabım yüzünden dar zamanlarda hep en saçma ve en kırış-buruş kıyafetlerimle yollara düşmek zorunda kalmam ve bu yüzden kendime bolca sinirlenmem,
her akşam uyuyabilmek için önce yatağımın üzerindeki dağınıklığı yığmak için başka bir yer bulmak zorunda kalmam ve o arada uykumun kaçma ihtimali,
“Nasılsa akşam yine yatcam.” Deyip yatağımı toplamadan güne başladığım zamanlarda annemden yediğim azarlar,
olabilecek herşeyin olduğu bir yerde asıl orada olması gerekeni bulamayışlarım ve dahası...
Hiç önemli değil!
Ben böyleyim der geçerim; kendi yoluma da taşı kendim koyarım.
Heh aferin bana!
İşte bir de böyle bir halt başarmış gibi çalar, söylerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder